درباره ما

در فرمول قدرت دنیای امروز، رسانه‌ها کارکرد ماشین جنگی دیروز را پیدا کرده‌اند. این رسانه‌ها هستند که گلوله‌های جریان‌ساز شلیک می‌کنند و به جای به زانو درآوردن ارتش حریف، تسلط بر افکار عمومی یک ملت را هدف قرار داده‌اند.

امروز حتی آنانی که از دور هم دستی بر آتش رسانه دارند به نیکی دریافته اند بزرگترین دیکتاتوری عصر جدید در انسدادی است که برای تغییر و گشایش افق‌های جدید ایجاد شده است و کمتر کسی را جرأت اجتهاد در برابر غرب است، همه در برابر تابوهای تراشیده شده و افق‌های مجازی، کلاه به احترام برداشته‌اند. در دوران تحجر جدید، هیچ‌کس را فرصت و جرأت تفکر نیست و با غربالی ریزبافت و تنگ‌چشم، ساحت تفکر را به تسلیم و عصر امروز را به عصر ترجمه و تفسیر کشانده‌اند.

سیستم عصبی جوامع امروز در دست رسانه‌ها و اصحاب رسانه است. اگر استراتژی رسانه‌ای نداشته باشیم، برایمان استراتژی می‌نویسند، اگر ایده نداریم، برایمان ایده می‌نویسد و اگر فکر نکنیم، برای ما فکر می‌کنند. آنها سخت به دنبال صندلی‌های خالی هستند. اگر صندلی خالی فرهنگ و اندیشه را خالی بگذاریم دیگرانی هستند که بر آن تکیه زنند و ما را اسیر ریل‌گذاری‌های مجازی کنند.

در جنگ نرم ،رسانه امروز به ابزاری در دست اربابان سیاسی برای نقل و انتقال اطلاعات ،انتشار عقاید ،افکار و ایده همه چیزی را که آنها برای رسیدن به اهداف خود می خواهند تبدیل شده است .انتشار اطلاعات در این رسانه ها برای آگاهی نیست بلکه برای برای بدست گرفتن و تغییر افکار عمومی در جنگ قدرتها است.

وجیه بودن خوب است اما اصل نیست. می‌توان با همه بود و با همه همراه شد و با کنار گذاشتن مهمیز نقد و اعتراض، محبوب دل‌ همگان شد. می‌توان کلی‌گویی‌های دبستانی کرد و به احترام تابوهای تراشیده شده کلاه مبارک را برداشت، می‌توان در یک بازی تمام‌عیار جمعی، عده‌ای گرم‌ شوند، عده‌ای سرگرم و گروهی دیگر هم به تماشای این گرم شدن‌ها و سرگرم‌شدن‌ها بنشینند، آنگاه دیگر از ملامت ملامتگران خبری نخواهد بود.

رسانه را می‌توان در ردیف تفریحات سالم هم تعریف کرد و با تبدیل آن به یک مؤسسه انتفاعی به حواشی حقیقت پرداخت و خرمن امتیازات را هم در پای این رسانه بی‌رگ و به اصطلاح بی‌طرف سرازیر کرد. می‌توان اصلاً جدی نبود و همه‌چیز را در سرگرمی و تفریح و تفنن خلاصه کرد. می‌توان در ردیف روشنفکران و فاضلان حرفه‌ای بود و از صحنه‌های دفاع از حقیقت غایب بود.

امام خامنه ای در تاریخ ۴ /۶ /۱۳۸۸ خطاب به دانشجویان فرمودند: « شرط اصلی فعالیت درست شما در این جبهه ی جنگ نرم ، یکی اش نگاه خوشبینانه وامیدوارانه است . من نگاهم به آینده ، خوشبینانه است نه از روی توهم ، بلکه از روی بصیرت . شما جوانید- مرکز خوشبینی- مواظب باشید نگاهتان به آینده ، نگاه بد بینانه نباشد نگاه امید وارانه باشد ، نه نگاه نومیدانه . شرط دیگر این است که در قضا یا افراط وجود نداشته باشد …..مراقب باشید تندروی ، انسان را پیش نمیبرد . بافکر ، تصمیم بگیرید»

مدت ها بود که در شهرستان جویبار به یک رسانه ای که بتواند رویدادها ، مشکلات و اتفاقات شهرستان را در فضای مجازی انعکاس دهد نیاز بود.

رسانه ای برای همه، نه برای حزب و گروهی خاص!

بر همین اساس رسانه ای به نام نیمه پر، توسط گروهی از جوانان فعال فضای مجازی تشکیل شد جوانانی که مولایمان آنها را افسران جنگ نرم نامید.

بر همین اساس لازم است تا مواردی را از خط و مشی این رسانه به سمع و نظر شما برسانیم:

نیمه پر، که تشکیل شده از جوانان فعال فضای مجازی و افسران مقابله با جنگ نرم می باشد  تعهد می کند تا آخرین لحظه پای آرمان ها و اعتقادات این انقلاب و فرهنگ اسلام ناب محمدی بایستد و از هیچ چیزی برای برافراشتن پرچم این فرهنگ در بین مردم دریغ نخواهد کرد.

نیمه پر، با شاخص ولایت و دست اخوت ندادن به هیچ جریان و حزب سیاسی آمده است تا انقلاب منحرف نگردد و به این مملکت آسیبی نرسد. و مفتخر است که دربازتاب اخبار ، انعکاس رویدادها و همچنین تبیین وتحلیلها واقعیت را مدنظر خود قرار داده است.

نیمه پر، امروز یک سنگر است در خاکریز اول نبردی که آن را «جنگ نرم» می‌خوانند و اگر حق مدد فرماید برای حراست از فردای ایران اسلامی این سنگر را تبدیل به قرارگاهی خواهیم کرد تا جانانه از فرهنگ آسمانی این مرز و بوم حراست نماییم.

در پایان ….

تاریخ بستر تکرار حادثه هاست . ما از ورق هایی که بر تاریخ این مرزوبوم رقم خورده است ، به نیکی دریافته ایم که هرگز نباید از برابر عربده فتنه ها عقب نشست ؛ چرا که ملتی که عاشورا دارد همیشه پیروز است .

و اینک ما آمده ایم تا پا جای پای بهار بگذاریم . امروز روز نیم خیز شدن یک ملت است ، هیچ کس آرام و قرار ندارد، صدای تپش قلب ها را می توان شنید و نبض ها تندتر از همیشه می زنند.

همه می خواهند طلایه دار کاروان باشند و همه در انتظار بانگ رحیل به شمارش لحظه ها افتاده اند. انگار بازوان آرش دیگر تاب و توان تحول ندارد، او کمان را رها خواهد کرد تا مرزهای شرف و اقتدار یک ملت را در ماورای افق های دور ترسیم نماید. تیر آرش هر جا که فرود آید همانجا مرز نور و ظلمت و پاکی و پلشتی خواهد بود.

ما در انتظار رجعت سرخ ستاره ایم و تا طلوع فجر از دل ظلمت شب ، به اندازه پریدن یک شاپرک از روی غنچه نسترن تا برگ گل شقایق زمان باقی است . کافی است لحظه ها را شمارش کنید…