پروفسور کریستین هولچر، از دانشگاه لنکستر انگلیس، می گوید: درمان جدید “وعده روشنی برای پیشرفت در درمان جدیدی برای اختلالات مزمن عصبی مانند بیماری آلزایمر است.”
بیماری آلزایمر شایع ترین علت دمانس است و انتظار می رود در سال ۲۰۵۱ به میزان دو میلیون نفر در انگلستان افزایش یابد.
دکتر داگ براون، مدیر تحقیقات و توسعه در جامعه آلزایمر، گفته است، “بدون درمان جدید در حدود ۱۵ سال، ما باید راه های جدیدی برای مقابله با آلزایمر پیدا کنیم. ضروری است که ما کشف کنیم که آیا داروهای توسعه یافته برای درمان در شرایط مختلف می تواند به افراد مبتلا به آلزایمر و دیگر انواع بیماری های دمانس کمک کند. این رویکرد پژوهشی می تواند بسیار سریعتر منجر به دستیابی داروهای جدید امیدوار کننده برای افرادی که به آنها نیاز دارند شود. “
اگرچه مزایای این مواد آگونیست سه گانه تا کنون تنها در موش پیدا شده است، اما مطالعات دیگر با داروهای دیابت مانند لیگرگلوتید برای درمان افراد مبتلا به آلزایمر وعده های امیدوار کننده ای داده است، بنابراین توسعه بیشتر این کار ضرورت دارد. ”
این اولین بار است که یک داروی گیرنده سه گانه به روش های مختلفی حافظه را بهبود می بخشد. این ترکیب شاملGLP-1 ، GIP و گلوکاگون است که همه از عوامل رشد هستند، و مشخص شده است که مشکلات مربوط به سیگنالینگ عامل رشد در مغز بیماران آلزایمر اختلال ایجاد می کند.
این مطالعه با استفاده از موش های APP / PS1 که موش های ترانس ژنیک هستند و ژن های جهش یافته ای را که باعث آلزایمر می شوند، بیان می کند انجام شد. این ژن ها در افرادی یافت می شود که آلزایمر در آنها به ارث برده شده است. موش های ترانس ژنیک سالم در مراحل پیشرفته بیماری درمان شدند.
در آزمون ماز، یادگیری و شکل گیری حافظه توسط دارو به میزان زیادی بهبود یافت و همچنین سطح بالایی از یک عامل رشد مغز که از عملکرد سلول عصبی محافظت می کند افزایش یافت. علاوه بر این میزان پلاک آمیلوئید در مغز مرتبط با آلزایمر، التهاب مزمن و استرس اکسیداتیو و سرعت تحلیل سلولهای عصبی کاهش یافت.
پروفسور هولچر تصریح می کند: “این نتایج بسیار امیدوار کننده اثربخشی این داروهای جدید گیرنده چندگانه است که در ابتدا برای درمان دیابت نوع ۲ توسعه یافتند اما در مطالعات متعددی اثرات محافظتی عصبی از خود نشان دادند.”
“مطالعات بالینی با نسخه قدیمی این نوع دارو، نتایج بسیار مثبتی در افراد مبتلا به بیماری آلزایمر یا اختلالات خلقی نشان داده است”
“در اینجا ما نشان دادیم که یک دارو جدید گیرنده سه گانه می تواند به عنوان یک داروی بالقوه برای آزمایش آلزایمر باشد، اما آزمایش های بیشتری برای پاسخ به دوز پاسخ و مقایسه مستقیم با داروهای دیگر باید انجام شود تا ارزیابی شود که آیا این داروهای جدید بهتر از داروهای قبلی است.”
دیابت نوع ۲ یک عامل خطرزا برای آلزایمر است و در پیشرفت بیماری دخالت دارد. اختلال انسولین با فرآیندهای دژنراتیو مغزی در دیابت نوع ۲ و بیماری آلزایمر ارتباط دارد. کاهش حساسیت به انسولین در مغز بیماران آلزایمرمشاهده شده است. کاهش حساسیت می تواند نقش مهمی در توسعه اختلالات نوروژنیک داشته باشد زیرا انسولین یک عامل رشد با خواص نوروپروتیک است.
