به گزارش نیمه پر به نقل از بلاغ، آقای دکتر خود به دفعات تائید و تأکید کرد، روحانی از فردای ۲۴ خرداد ۹۲ به عنوان رئیس جمهور، در قبال همه مردم ایران دارای مسئولیت شد و نه تنها برای رأی دهندگان به خود، که در برابر آحاد ملت بزرگ ایران در مقام ریاست جمهور عهده دار مسئولیت ها و وظائف سترگ و توأم با سعه ی صدر است.
تلاش در جهت وحدت و ایجاد انسجام و تقویت مبانی مودت، ازرسالت های رئیس جمهور برای گام برداشتن در مسیر اقتدار ملی و فزونی سربلندی و کسب افتخار در ساحت های فرهنگی، علمی، فناوری، سیاسی و…، بشمار می رود، به ویژه آن که دکتر روحانی دولت خود را دولت اعتدال و تدبیر و امید نامید.
بسترسازی برای جلب مشارکت عمومی و تعاملات ملی به منظور برون رفت از تنگناها و مضایق تحمیلی قدرت های استکباری با تکیه بر اقتصاد مقاومتی و خلق حماسه حضور در عرصه های مختلف، نیازمند خویشتنداری دولت به ویژه رئیس جمهور در تحمل نظرگاه‌های منتقدان خود است، هرچند که دکتر روحانی در هر سخنرانی خود بر ضرورت اظهار نظر منتقدان دولت تأکید و اصرار دارد و طرفه آن که در ادامه این دعوت ها، منتقدان را با عباراتی مورد خطاب قرار می دهد، که مصداق: “با دست فرا خواندن و با پا راندن”، را تداعی می کند.
عبارت های: بی شناسنامه ها، بیکارها، بی سوادها، بروید به جهنم و در آخرین مورد هم، تازه به دوران رسیده ها، گویای عصبیت و عدم حفظ خونسردی آقای رئیس جمهور در برخورد با منتقدان دولت و خروج از تدبیر و امیدآفرینی است که بدون تردید، مغایر اعتدال و میانه روی است.
شاید لازم به یادآوری نباشد که اشخاص با پذیرش مسئولیت و قرار گرفتن در جایگاه های حقوقی و آن هم در سطح بالای حکومتی، باید مقتضیات آن جایگاه را رعایت کرده و کاملاً با تحفظ و حساب شده سخن بگویند. رئیس جمهور بمثابه پدری دلسوز و مهربان، باید پذیرای نظرات منتقدان و حتی مخالفان خود بوده و در قبال نقدهای دلسوزانه و راهگشایانه، حتی شاکر و ممنون دار هم باشد.
شأن رئیس جمهور اجل از آن است که تحت تأثیر جو ناشی از چند شعار هنجارشکنانه قرار گیرد و مطالبی را به تلویح و تصریح بیان کند که با سیاست های نظام بویژه در موضوع سران فتنه و رفع حصر آنها مغایرت جدی دارد و این حرکت از مشی قانون گرایی رئیس جمهور، که لازمه جایگاه بلند اوست، منافات دارد.
پرهیز از حاشیه سازی در مراسمی که فرصت طلبان برای آن هرساله نقشه می کشند(۱۶ آذر) تا چالش جدید در دانشگاه ها به وجود آورند و مسیر علم و دانش و کارآمدی آن را به حواشی منفی تغییر دهند، نیازمند هوشیاری و درأیت خاص است که علی الاصول رئیس جمهور باید از آن کیاست برخوردار باشد.
به اعتراف تاریخ و سنت هر ساله، مراسم ۱۶ آذر با پرداختن به پیشینه امپریالیستی حضور امریکا در کشورمان و جنایات این نظام زیادت خواه، به گرامیداشت شهدای دانشگاه می پرداخت که قربانی سیاست های تجاوزطلبانه شیطان بزرگ شده اند، اما در مراسم امسال، آقای رئیس جمهور جا داشت تا جای منتقدان داخلی را با امریکا عوض نمی کرد و به ملامت و شماتت آنها نمی پرداخت تا امریکا دلشاد نشود.
ٱقتی دکتر روحانی باید خیلی مراقبت کند تا در کاهش نفرت مقدس مردم کشورمان و مسلمانان جهان از امریکا بیش از این به پیش نرود تا مراسم ضداستکباری ۱۴ آبان و ۱۶ آذر مبدل به ضد آن نشود؛ چرا که در دوره ریاست جمهوری اوست بیش از حد نسبت به کینه ورزی شیطانی امریکا و اهانت این شیطان بزرگ به ملت نستوه ایران بی تفاوت و بی پاسخ عبور می شود و همزمان با مذاکره ۱+۵، دستور جمع آوری شعارهای ضداستکباری و ضدامریکایی از سراسر تهران و کشور صادر می شود و در قبال جسارت های پی در پی به هویت ملت ایران و نقض متوالی توافقات هسته ای از سوی امریکا واکنشی حتی دیپلماتیک از سوی دولت نشان داده نمی شود، غافل از این که امت هوشیار ایران با دقت اوضاع را زیر نظر دارد و با سکوت خود میدان امتحان را همچنان در اختیار مسئولان خود قرار می دهد تا فردا حجت ها را تمام کند.
در قبال چنین کوتاه آمدن های خارجی، پرسش بدون پاسخ، علل تندخویی بیش از حد آقای رئیس جمهور در مقابل منتقدان داخلی، که بعضاً مراتب دلسوزی آنان در دوره های مختلف انقلاب بر کسی پوشیده نیست، است؟
برای اجتناب از اطناب، کوتاه سخن این که آقای رئیس حمهور! شما که به حق و به شایستگی مکرر از لزوم پیروی از تدابیر داهیانه رهبر معظم انقلاب و تأکید بر التزام دولت خود در اجرای سیاست های ترسیمی حضرت ایشان می فرمائید، چرا مواضع روشن و بدون هیچگونه ابهام ایشان را در دو مقوله: اقتصاد مقاومتی و جریان و سران فتنه نادیده می گیرید و این پارادوکس، چیزی نیست که برای مردم نیازمند ارائه دلایل و اسناد باشد؟!
در این زمینه ها سخن های فراوانی است که انشاءالله مطرح خواهد شد، اما هر بار برای نوشتن و ناراحت و عصبانی نکردن آقای رئیس جمهور و در امان ماندن از عبارات “خطابی” ایشان به منتقدان، نذر ۱۰۰ صلوات می کنیم و این بار نیز ایضاً.
محمداسماعیل امام‌زاده/
