به گزارش خبرنگار اجتماعی پایگاه خبری تحلیلی بلاغ؛ تاسوعا، فقط یک روز در تقویم نیست؛ بلکه روزی است که وفاداری به اوج میرسد، برادری معنا میگیرد، و وفا در قامت عباسبنعلی(ع) در تاریخ ثبت میشود. روزی که پرچمدار سپاه حسین(ع)، الگویی از غیرت، بصیرت و ایثار را برای همیشه در ذهن عاشقان و آزادگان جهان حک کرد.
در فرهنگ شیعه، تاسوعا نه تنها روز سوگواری است، بلکه بستری عمیق برای تأمل در مفاهیم متعالی فرهنگ حسینی است؛ فرهنگی که محور آن ایستادگی در برابر ظلم، کرامت انسانی، عدالتخواهی و وفاداری به ولایت است. در این روز، عباس(ع) با همه بزرگیاش، تنها یک فرمانبر نبود؛ بلکه مظهر سربازی عاشق و برادری بصیر بود که حتی در تشنگی و محاصره، مسیر وفا را ترک نکرد.
تأثیر این فرهنگ سترگ، در جامعه ایرانی طی قرون متمادی ریشه دوانده است؛ از هیأتها و آیینهای محرم گرفته تا تربیت انسانهایی که در برابر استعمار، استبداد و تهدیدهای خارجی سینه سپر کردهاند. نهضت عاشورا، الهامبخش شکلگیری روحیه شهادتطلبی در انقلاب اسلامی و دوران دفاع مقدس شد؛ همان روحیهای که نوجوانانی با سن عباس، در میدانهای مین قدم گذاشتند تا دین و میهن بماند.
تاسوعا، روز عباس است؛ روزی که مشکِ آب، نه تشنگی را روایت میکند، بلکه درس ایثار و وفاداری را در بلندترین قامت ممکن به نمایش میگذارد. عباسبنعلی(ع) تنها سقّا نبود؛ آموزگاری بود که در میدان عطش، قلم شهادت را بر صفحه تاریخ کشید و با دستانی جدا، مشق عشق به ولایت را برای همیشه نوشت. تاسوعا، روایت ایستادگی است؛ الگویی که فرهنگ حسینی را در جان جامعه ایرانی نشاند و روحیه شهادتطلبی را از عاشورا تا امروز زنده نگه داشت؛ آری عباس در تاسوعا یعنی: «علم بر دوش، مشک در دست، وفا در دل»…
امروز، ترویج فرهنگ حسینی، صرفاً برگزاری مراسم نیست. این فرهنگ باید در رفتار اجتماعی، عدالتطلبی، صداقت، و خدمت به مردم جلوهگر شود. ما نیازمند آنیم که تاسوعا را از مراسم به مسیر تبدیل کنیم؛ مسیری که هر فرد در جامعه ایرانی بتواند بخشی از وفاداری عباس را در خود زنده کند.
بیگمان، در دنیای پرآشوب امروز که حق و باطل در هم آمیختهاند، احیای فرهنگ حسینی، جامعهای مقاوم، مؤمن و آگاه خواهد ساخت. تاسوعا، فرصت بازگشت به آن هویت ناب است؛ هویتی که ما را از میان خون و آتش عبور داده، و هنوز هم تنها راه نجاتمان از بیهویتی مدرن است.
یادداشت: مجتبی قربانی کارشناس رسانه