به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «بلاغ» گویی مردم از ژرفای دل می‌گریستند؛ از عمق جان اشک می‌ریختند و بی‌تاب می‌شدند، چنان‌که انگار پیکر فرزندان و اعضای خانواده خودشان را تشییع می‌کردند چراکه نوزادِ شهید داشتیم، کودکِ شهید داشتیم، زنانِ شهیده داشتیم و دوازده نفر از اعضای خانواده یک شهید «شهید صدیقی، دانشمند هسته‌ای» را داشتیم.
شهیدانی بی‌ادعا، گمنام و پرتلاش از میان نیروهای هسته‌ای، فرماندهانی تربیت‌یافته در مکتب اخلاق و معنویت حضرت آقا نیز در میان‌شان بودند. گویا نه فقط شهدا، که ملت ایران تشییع می‌شد.
مردم چنان با سوز می‌گریستند که هِق‌هِق گریه‌شان، چهارستون بدنشان را می‌لرزاند. گویی می‌خواستند فریاد بزنند: «نه… نه! نبریدشان! از ما جدایشان نکنید! کجا می‌بریدشان؟» «بِأیّ ذنبٍ قُتِلَت» مگر نه اینکه تاریخ به ما گفته در عاشورا، حضرت علی‌اصغر (ع) شش‌ماهه، به فرمان یزیدِ شراب‌خوار و با تیر سه‌شعبه‌ی حرمله قصی‌القلب، آسمانی شد؟ و امروز، نوزادِ گهواره‌خواب ایران و غزه، با رضایت ترامپِ قمارباز و نتانیاهوی کودک‌کش، با موشک صهیونیستی به معراج می‌رود.
مگر نه اینکه رقیه خاتون (س)، سه‌ساله نازنین، با دیدن سر مبارک پدرش در عصر سلطه‌ی جفا، معراجی شد؟ و امروز، کودک سه‌ساله ایرانی، با دیدن پیکر بی‌جان پدرش در حمله موشکی صهیونی، چنان ناله‌ای جان‌سوز سر می‌دهد که نه‌تنها دل هر انسان آزاده‌ای را به درد می‌آورد، بلکه سنگ‌ها ضجه می‌زنند و مرغان آسمان، ماهیان دریا و درختان جنگل خون می‌گریند.
مگر نه اینکه عاشورا به ما آموخته که عباس بن علی (ع) از فرماندهان تربیت‌شده در کلاس عرفان عملی سیدالشهدا (ع) بود؟ مگر نه اینکه شهدای خانوادگی دیروز، یادآور شهادت خانواده عمار بودند؟ مگر نه اینکه همرزمان و دوستان شهدا آمده بودند تا به آنان بگویند «شرمنده‌ایم، اما هنوز امیدواریم… که با وساطت دوستان شهیدمان، به شما ملحق شویم.»
مگر نه اینکه شهیدان ۷ تیر ۱۴۰۴، مشق عشق را از دل‌نوشته‌های خونین شهدای ۷ تیر ۱۳۶۰ آموخته‌اند؛ تا درسی باشد برای دشمنان داخلی و خارجی، که بمب و موشک هرگز حریف مردم شجاع و متدین ایران زمین نخواهد بود؟
مگر نه اینکه شهدای حمله موشکی امویان امروزی، درس‌آموخته‌ی شهدای عاشورای حسینی‌اند که با تیر و نیزه‌ی امویان دیروز به شهادت رسیدند و این‌همه، دل را می‌خراشد و جان را می‌درد.
شهادت، دری است که عقل و عشق، دو لَنگه‌اش‌اند. شهیدان، عاقلانِ فرشته‌سیرتی‌اند که با سوز و گداز شبانه و عقل توحیدی‌شان، توانستند این دَرِ میمون و مبارک را به‌سوی خود بگشایند.
یادداشت: یدالله فضلی استاد الهیات دانشگاه غیرانتفاعی شمال آمل
