به گزارش نیمه پُر رامسر، روز ۲۳ تیر ماه ۹۴ بود که پس از چندین ماه مذاکره در دوره ی جدید، دولت یازدهم توانست با کشور های ۵+۱ بر سر آنچه برجام خوانده می شد به جمع بندی برسد.
در چنین روزی بود که در برخی از شهرهای کشور از جمله شهرستان رامسر، با میدان داری شورای هماهنگی حامیان دولت تدبیر و امید و جمعی از فعالین اصلاح طلب شهرستان، کارناوال حمایت از توافق هسته ای به راه انداخته شد.
شاید در نگاه اول و از دید عامه مردم اینطور تصور میشد که توافق صورت گرفته فتح بابی است برای گشایش های اقتصادی در جامعه.
البته از نگاه دلسوزان و کارشناسان دغدغه مند، تصور چنین نگاه خطایی از اساس رد می شد.
ولی ذکر این نکته هم قابل توجه است که بخش اعظمی از ایجاد چنین ذهنیت اشتباهی، از طرف دولت به جامعه القا می شد.
جایی که رییس دولت یازدهم به طور مستقیم، رفع مشکل محیط زیست و ازدواج جوانان و حتی مشکل آب آشامیدنی مردم را نیز به توافق هسته ای گره می زد.
با این وجود متن “برنامه جامع اقدام مشترک هسته ای” پس از گذشت چند ماه و بررسی نهادهای مربوطه با تعیین ۲۸ شرط ( ۱۰شرط شورای عالی امنیت ملی- ۹ شرط مجلس شورای اسلامی- ۹ شرط نامه ی رهبر معظم انقلاب) برای ایران قابلیت اجرا پیدا کرد.
سندی که با وجود دفاع تمام قد مقامات دولتی، این مهم را به اثبات رسانید که وضع ۲۸ شرط برای آن، نشان از ایرادات ساختاری و ابهامات گسترده برای برجام داشت.
ایراداتی که به دلیل عدم توجه تیم هسته ای به خطوط قرمز مورد اشاره رهبر معظم انقلاب و عبور پیاپی از آن شکل گرفت و از همین رو رهبر انقلاب در سخنرانی حرم مطهر رضوی در اول فروردین ماه امسال، به صراحت به این نکته اشاره کردند.
اما عدم توجه به فرامین رهبری انقلاب به اینجا ختم نشد و دولت حتی با بی توجهی به شروط ۹ گانه نامه رهبری در تایید مشروط برجام، همان مسیر خود را دنبال کرد.
از اصلی ترین موارد این بی توجهی، عدم دریافت تعهد کتبی از طرف رییس جمهور آمریکا طبق بند ۱ نامه رهبری برای لغو تحریم ها بود که چنین نامه ای هرگز محقق نشد و رییس دولت یازدهم در اقدامی عجیب، اعلام رییس جمهور آمریکا برای لغو فرامین اجرایی را به جای درخواست رهبری عنوان کرد.
و یا طبق بند ۵ نامه رهبر انقلاب، خروج اورانیوم می بایست به دفعات از کشور خارج می شد که با بی توجهی، تمامی مواد غنی شده بصورت یکجا از کشور خارج شد.
در این بین اما دفاع یک جانبه ی دولتی ها از برجام با وجود نقدهای جدی منتقدان ادامه داشت که بالاخره پس از انجام تمامی تعهدات از طرف ایران، در تاریخ ۲۶ دی ماه، برجام به روز اجرا رسید و نوبت به اجرای تعهدات غرب در برجام شد.
تعهداتی که طبق گفته منتقدین برجام، بیم آن می رفت در صحنه واقعیت هرگز عملی نشود و صرفا یک شوی تبلیغاتی و حربه ی شیطانی باشد.
در این شرایط اما کماکان رئیس جمهور در برجسته کردن دستاوردهای نه چندان ملموس برجام گوی سبقت را از همه می ربود.
روحانی در اظهار نظری قابل تامل، برجام را آفتاب تابان عنوان میکند اما در ظاهر این آفتاب تابان برای مردمی که ماه ها برای چنین روزهایی انتظار می کشیدند، قابل رویت نیست.
پس از گذشت بیش از دو ماه از اجرای رسمی توافق، در اول فروردین ماه ۹۵ بود که رهبر انقلاب در حرم رضوی به طور رسمی و آشکارا پرده از بدعهدی طرف های غربی برداشتند و مشخصا از عمل نکردن طرف آمریکایی و کارشکنی های وزارت خزانه داری آمریکا سخن به میان آوردند و تعهد برجام را “خسارت محض” عنوان کردند.
کمی بعد اما اولین پس لرزه اعتراض مقامات دولتی به بدعهدی طرف غربی، از زبان مسئول یکی از مهمترین نهادهای درگیر در پسابرجام یعنی رییس بانک مرکزی جاری شد.
جایی که سیف در شورای روابط خارجی آمریکا، دستاوردهای برجام را برای ایران “تقریبا هیچ” عنوان می کند.
گفتنی است که اعتراضات دولتی ها محدود به سیف نبوده و دیگر مقامات دولتی نیز لب به انتقاد از روند اجرایی برجام باز نمودند.
یادآور می شود ابعاد چندگانه خسارت بار برجام در این نگارش نمی گنجید، با این وجود باید اشاره شود که در یک سالگی توافق برجام با وجود عدم تحقق وعده های اقتصادی و با توجه به تعطیلی تقریبی فردو و تعطیلی تاسیسات اراک و اکسید کردن سوخت ۲۰% و از از بین بردن هزاران سانتریفیوژ و خروج صدها کیلو اورانیوم از کشور و از همه مهمتر خارج کردن یکی از مهمترین مؤلفه های قدرت ملی یعنی انرژی هسته ای از لیست اهرم های اقتدار کشور، این سوال به ذهن متبادر می شود که برجام چه پیروزی و دستاوردی برای کشور به ارمغان آورده است که برخی رسانه ها و افراد خاصه از جریان اصلاحات و حامیان دولت، کماکان بر ابهت پوشالین آن می نازند و حاضر به پذیرش این اشتباه عظیم و خسارت محض نیستند.
