به گزارش نیمه پر، در مسابقات اخیر جهانی تکواندو در مسکو تیم تکواندو ایران بعدازمدتها بعنوان قهرمانی رسید سهم غرب استان مازندران از این موفقیت دومدال طلای ارزشمند مهدی خدابخشی و فرزان عاشورزاده بود درخشش این دوتکواندکار تنکابنی و عباس آبادی نقش مهمی درموفقیت تیم ملی تکواندو کشور در این مسابقات داشت هردو تکواندو کار نیز در رده بندی جدیدتکواندو کاران جهان دررتبه اول وزن خود قرار دارند اما د رحالی که دو شهر همجوار شهرستان رامسر دو قهرمان مطرح تکواندو درجهان دارند ما از تکواندو شهرستان رامسرحتی درغرب استان هم چیزی نمی شنویم.
رئیس فعلی هیات تکواندو شاید بیش از ریاست اداره ورزش وجوانان شهرستان قدمت دارد اما دراین چند سال ما در همان وضعیتی که بودیم درجا زدیم وهیچ حرکتی به سمت بالا از این ورزش دیده نشد چهره هایی مانند مهدی خدا بخشی و فرزان عاشورزاده به طور تصادفی و آنی به قهرمان ملی تبدیل نشده اند بایدگفت اگر تلاشهای مربیان هیأت تکواندو تنکابن و عباس آباد که به مراتب شهری کوچکتر از رامسر است نبود این دو ورزشکار دراین سنین جوانی به تیم ملی و موفقیت در مسابقات جهانی نمی رسیدند در واقع میتوان گفت این شهر ها خواستند وتوانستند به موفقیتهای استانی وجهانی برسند اما به نظر می رسد مسئولان این ورزش درشهرستان رامسر چنین خواسته ای ندارند.
تکواندو شهرستان رامسر بخش اعظمی از توانمندی خود را بر روی تکواندو بانوان گذاشته است و باید گفت دراین بخش هم جز پرورش چند مربی و داور به جایی نرسیده است.
البته ما نمی گوییم روی این بخش سرمایه گذاری نشود اما چرا پنجاه درصد از پتانسیلی و توانی که برروی بخش بانوان متمرکز شده است دربخش آقایان بهره برداری نمی شود چرا به قهرمان پروری در این دو بخش توجهی نمی شود؟
اما آیا پرورش مربی و داور کافی است چرا نباید به سمت معرفی استعدادها به استان وکشور برویم؟!
مسابقات تکواندو شهرستان رامسر به مسابقات داخلی محدود می شود، هرگز به یاد ندارم از یک شهرستان همجوار برای یک تورنمت دعوت شده باشد.
این مسائل انگیزه ورزشکار را ازبین می برد، وقتی قرار نیست پس از موفقیت درمسابقات داخلی به مسابقات استانی صعود کند وحتی نبردی با هم وزن های خود در شهرستانهای دیگر داشته باشد دیگر چه امیدی می توان از آنان داشت؟
در دوسال گذشته خبرهایی از تکواندو در رسانه های مکتوب و مجازی شهرستان منتشر کرده ایم اما تمامی آنها همانطوری که گفته شد محدود به مسابقات داخلی بود.
نکته جالب اینجاست که هیأت تکواندو رامسر تلاش و فعالیت خود را در شهر کتالم محدود کرده است و حتی بر خلاف سایر ورزشهای رزمی شهرستان از سالن رزمی تختی بهره نمی برند و فقط دربخش بانوان تمرین می کنند و این مساله بعد مسافت استعدادهایی که در شهرستان رامسر وجود د ارند هم ازبین می برد.
درپایان باید به این نکته اشاره کنم بارها توسط منتقدان مختلف ورزش شهرستان انتقادهایی به عملکرد ریاست اداره ورزش شهرستان شد و این انتقادها هنوز هم کم و بیش مطرح می شود اما مشکلات ورزش شهرستان فقط به ضعف های ریاست اداره یا عملکرد اداره ورزش شهرستان محدود نیست و هیأت ها هم باید با اداره در راه پیشبرد ورزش شهرستان رامسر حرکت کنند و تفکرات خود را به سمت ورزش قهرمانی سوق دهند.
این مساله فقط منحصر به تکواندو که از آن یاد کردیم نیست بلکه اکثر رشته ها انفرادی و بخش اعظمی از رشته های تیمی جز فوتبال وبسکتبال هنوز به سمت ورزش نیمه حرفه ای و قهرمانی گام برنداشته اند البته در بخش انفرادی نباید تلاشهای هیات کاراته و رزم آوران و جودو رامسر و موفقیتهای آنان را از یادبرد.
اما هنوز نتوانسته ایم دراین رشته ها به قهرمانان کشوری و ملی برسیم البته استعداد آن وجود دارد که باید تفکرات خود را تغییر دهیم چون بحثهایی دراین باب مطرح نمی شود که تمامی آن در این یادداشت نمی گنجد اما به همین نکته اشاره کنم توان وسرمایه گذاری ما باید بیشتر روی رشته هایی باشد که درالمپیک و تورنمت های بین المللی آسیایی و جهانی به مانند بازیهای آسیایی جایگاهی داشته باشند و بتوانیم شهرستان رامسر را مانند سایر شهرستانهای استان مطرح کنیم.
تفکرات درباره بخش عمومی ورزش خوب است ونمی توان این مساله را انکار کرد ولی باید هر چه سریعتر تفکر ورزش شهرستان به سمت نیمه حرفه ای و قهرمانی حرکت کند و گرنه خبری از پیشرفت و موفقیت نخواهد بود.
سیاوش زمان زاده/ دبیر سرویس ورزشی نیمه پُر
