در تازه ترین فیلم «تهمینه میلانی»، با عنوان «ملی و راه های نرفته اش»، شخصیتی به نام «نیّر» که دوست صمیمی شخصیت اصلی فیلم و خواهرشوهر اوست، با شوهر خواهر همسر خود وارد رابطه می شود. نکته بسیار قابل تامل این که در سرتاسر فیلم هیچ نوع نگاه منفی یا سرزنشگرانه نسبت به این رابطه شوم از جانب فیلمساز نمی بینیم تا با توجیه این که فیلمساز تنها بیان یک مساله تلخ اجتماعی کرده، از آن سرسری رد شویم.
نکته تلخ ماجرا این است که تقریبا تمام شخصیت های مردی که در این فیلم معرفی می شوند به نوعی زن آزار و سادیستیک هستند و تنها سه مردی که ظاهرا دچار سادیسم نیستند، یکی فروشنده ای ترنسکچوال، یکی برادر هیپی وار ملی با ظاهر ترنسکچوال ها و آخری «مسعود»، همان مردی است که با نیّر رابطه نامشروع دارد (از شخصیت «رییسی» که تنها صدای او را از تلفن می شنویم هم می گذریم، چون هیچ شناختی از او نداریم). به واقع تنها مردی که نسبت به زنی لطف می کند و با خریدن هدیه او را شاد می کند و به نیازهایش توجه دارد، همین مرد خیانتکار و دزد ناموس است!
اما اوج فضاحت آن جاست که خانم میلانی، در مصاحبه ای با خبرگزاری ایلنا، دقیقا عمل خیانتکارانه نیّر (زن شوهرداری که فسق دارد) را توجیه می کند و کار او را خیانت نمی داند:
و بدتر این که فیلمساز در مصاحبه روز شنبه(۲۲ مهرماه) با فریدون جیرانی در برنامه «۳۵» دقیقا بر حرف هایش در این مصاحبه صحّه می گذارد و بدون این که هیچ کار آمار یا فکت علمی(مبتنی بر مطالعه میدانی) در دست داشته باشد، خانواده های «بسته»(اسم رمز روشنفکر نمایان برای خانواده های سنتی و مذهبی) را به داشتن آمار بالاتر خیانت زنان شوهردار نسبت به خانواده های «باز»(غربزده و فمینیست پرور!) متهم کرد.
ظاهرا سینمای ایران که عمده محصولات آن به ساخت فیلم های سیاه شبه روشنفکری ضدسنت، ضدخانواده، ضد اصول اخلاقی و پوچ، اختصاص پیدا کرده، در وقاحت به جایی رسیده که امری مذموم به وسعت کل کره زمین(در هر دین و آیین و مسلکی) را تئوریزه می کند و تازه قلم به دستانی هم هستند که به فرموده خانم کارگردان بساط مصاحبه های رپرتاژگونه با ایشان را برای تبلیغ کردن چنین سیاهنامه‌هایی فراهم می کنند.
