سیاست درستی که نیازمند اصلاح روش در غرب مازندران است

به گزارش نیمه پر رامسر، ایران عزیز و پهناور ما در گستره جغرافیایی خود دارای قوم ها و قبیله های متعددی است که این اقوام با هویت های تاریخی و مشخص و با سنت ها و رسوم مختلف در ذیل اشتراکات وحدت‌بخش دینی و سرزمینی و تمدنی به صورت کاملاً صمیمانه و خردمندانه با هم زندگی می کنند.

یکی از بدیهی ترین و شاخص ترین جذابیت ها و به نوعی وجه تمایز این اقوام در کشور ما، زبان و لهجه شیرین اقوام مختلف در جای جای این مرز پهناور است.

در واقع می توان گفت زبان فارسی همواره مانند خورشید آسمان ارتباطی این اقوام بوده و سایر زبانها و لهجه های مختلف بسان قمرها در کنار آن درخشیده اند.

در حال حاضر آنچه مورد خطر واقع شده و در بسیاری از گفتگوهای رسانه ای توسط مسئولان و صاحب نظران امر مطرح می شود، این است که زبان و گویش محلی در اقوام مختلف در نسل جوان ما رو به فراموشی است و پیش بینی می کنند که در سال های نه چندان دور برخی از این گویش های ارزشمند و شیرین از بین خواهد رفت.

بر همین اساس و به دلیل جلوگیری از این پیش بینی های کارشناسان،  طبیعتا مسئولان امر می بایست ایده ها و روشهای خلاقانه و جذاب را که خواسته یا ناخواسته می توانند در درسترس یک کودک و یا جوان امروزی قرار گیرد، اتخاذ نمایند تا شاهد از بین رفتن این گویش های محلی شیرین نباشیم.

اما نکته‌ی مورد بحث این است که اداره کل آموزش و پرورش استان مازندران در سیاست ها و روش های خلاقانه خود برای یادآوری و حتی به نوعی معرفی زبان و گویش مازنی در پیک های نوروزی سال ۹۴ که در ایام تعطیلات نوروز به دانش آموزان تحویل داده می شود تا تکالیف مربوطه را انجام دهند، متن این پیک ها را با گویش محلی مازنی تدوین کرده است و در دسترس دانش آموزان قرار داده تا با این روش زبان و گویش محلی مازنی را به دانش آموزان یادآوری کرده باشد، و در واقع با این روش و سیاست بتواند حداقل کاری را برای حفظ گویش و زبان محلی استان خود انجام دهد.

در کنار قدردانی از این دغدغه و اقدام، متاسفانه این کار با ضعف های غیر کارشناسانه ای همراه بوده که موجب اعتراض والدین و دانش آموزان هم استانی در برخی از مناطق شد.

 اداره کل آموزش و پرورش استان مازندران در این اقدام خود بدون در نظر گرفتن تفاوت در گویش شهرهای غرب استان مازندران که بیشتر در شهرهای تنکابن و رامسر مشاهده می شود، هیچ توجهی به زبان و گویش محلی و تاریخی این منطقه از استان نکرده است و به طور انحصاری زبان و گویش مازنی مرکز استان را در پیک های نوروزی در دسترس دانش آموزان این منطقه از استان قرار داد.

این اقدام نه تنها کمکی به دانش آموزان شهرهای رامسر و تنکابن نکرد، بلکه موجب سردرگمی و بروز مشکلاتی برای حل تکالیف این پیک ها شد و ابراز تاسف و اعتراض اولیاء دانش آموزان را برانگیخت.

باید گفت در آن برهه که این سیاست و روش عملی شده بود طبیعتا اقدام برگشت پذیر و جبران کننده ای توسط آموزش و پرورش استان وجود نداشت و دانش آموزان به اجبار می بایست با کمک اطلاعات درون فضای مجازی و دانش اندک خانواده های خود به زبان مازنی این تکالیف را انجام دهند.

 در واقع این امر مقابل سیاستی قرار می گیرد که با هدف ارتقاء و حفظ زبان و گویش محلی اتحاذ گردیده است.

این اقدام وقتی تعجب برانگیز تر می شود که آموزش و پرورش استان مازندران با اینکه نهادی آموزشی و پرورشی است هیچ شناختی نسبت به زبان و گویش محلی منطقه غرب استان بویژه شهرستان رامسر و یا تنکابن ندارد که به نظر نگارنده می بایست در جهت شناخت و حفظ و ارتقاء این گویش محلی در استان مازندران نیز توسط این نهاد آموزشی و پرورشی اقدام قابل توجهی انجام شود.

البته ذکر این مورد هم ضروری است که کارشناسان و روئسای ادارات آموزش و پرورش شهرستان های مورد اشاره، می بایست تدبیری درست برای معرفی زبان منطقه خویش به اداره کل مطبوع خود می داشتند که متاسفانه این کار را انجام نداند و موجب بروز چنین مشکلی برای دانش آموزان و والدین آنها در ایام نوروز برای پاسخگویی به پیک نوروزی سال ۹۴ شدند.

سیاست درست اداره کل آموزش و پرورش مازندران در ترویج و تعالی زبان و گویش مازندرانی باید با روش‌های مناسب و درست توام شود تا منتج به خروجی مطلوب گردد. درستی این سیاست موجب نمی شود تا از ضعف روش اعمال شده در پیک نوروزی چشم پوشی کنیم.

باید در اقدامات آینده این ضعف مورد کارشناسی قرار گیرد و رفع شود تا به طور عادلانه دانش آموزان و والدین منطقه غرب استان مازندران از جمله شهر رامسر دچار مشکل برای پاسخگویی این تکالیف و حتی اقدامات بعدی نشوند و لهجه شیرین و محلی خود را در دسترس داشته باشند تا حداقل سیاست ارتقاء و حفظ گویش محلی به شکل کارشناسانه ارائه یابد و گویش محلی در ذهن نسل جدید به طور منصفانه ای ماندگار شود.

پوریا جنت صادقی