محققان در این مطالعه هفت دوره زمانی را که در آن‌ها زندگی بشر به دلیل قحطی، بیماری‌ها و خشونت در معرض تهدید جدی قرار گرفت، مورد بررسی قرار دادند.
این بازه‌های زمانی شامل قحطی سال ۱۹۳۳ میلادی در اوکراین که منجر به مرگ ۴ میلیون نفر شد، قحطی بزرگ ایرلند در سال ۱۸۴۵، کاهش طول عمر بردگان ترینیداد در سال ۱۸۱۳ میلادی، قحطی سوئد در سال‌های ۱۷۷۲و ۱۷۷۳، نرخ بقای برده‌های آزاد شده آمریکایی که بین سال‌های ۱۸۲۰ تا ۱۸۴۳ در لیبریا زندگی می‌کردند و شیوع سرخک در ایسلند بین سال‌های ۱۸۴۲ و ۱۸۸۲ بود.
محققان برای محاسبه این که مردان یا زنان در این بازه‌های زمانی طول عمر بیشتری داشتند، به سراغ سوابق مربوط به تولد و مرگ اشخاص رفتند.
بر اساس این تحقیقات با وجود این که شرایط و اوضاع و احوال هریک از بازه‌های زمانی موجب کاهش احتمال بقای زنان در مقایسه با مردان می‌شد، در اغلب موارد زنان بیشتر از مردان زنده ماندند و توانستند بقای خود را حفظ کنند.
در واقع میزان مرگ و میر زنان در تمام رده‌های سنی در مقایسه با مردان کمتر بود و در تمام گروه‌های مورد مطالعه به غیر از یک گروه از بردگان، طول عمر متوسط زنان بیش از مردان بوده است.
گزارش کامل این تحقیقات در نشریه Proceedings of the National Academy of Sciences منتشر شده است.