چرا پاسور حرام است؟

چاپ

به گزارش  رامسرنوین به نقل از بلاغ، در صورتی که پاسور و تخته نرد و امثال آن‌ها به نظر عرف مردم جزء آلات قمار حساب شوند، بازی با آن‌ها بدون برد و باخت نیز حرام است، ولی اگر آلات قمارحساب نشوند، بازی با آن‌ها بدون برد و باخت اشکال ندارد.(۱). در ادامه این مطلب را به نقل از مشروح بخوانید.

 

علت حرام بودن پاسور چه چیز است؟

دلیل اینکه بازی با آلات قمار هرچند بدون برد و باخت باشد حرام است. روایات و مبانی فقهی مراجع تقلید است. درباره حکمت حرمت بازی با آلات قمار به مطالب زیر توجه نمائید.

۱. وقتی کسی با ابزار قمار مأنوس شد، کم‏کم حریم شکسته می‏‌شود.

۲. نفس انسان موجود عجیب، پیچیده و سرکشی است و ابتلا به این گونه مسائل، آدمی را در ورطه هولناک انحراف می‏اندازد.

قرآن کریم می فرماید:«وَ لا تَتَّبِعُوا خُطُواتِ الشَّیطانِ إِنَّهُ لَکُمْ عَدُوٌّ مُبین‏؛ از گام‌های شیطان پیروی نکنید».

یعنی شیطان به تدریج انسان را به گناه می‌کشاند و گام به گام به سوی معصیت و گناه پیش می‌برد. مثلا در مرحله اول انسان را وادار به دیدن آلات قمار می‌کند. بعد وادار به بازی با آن بدون برد و باخت می‌کند. وقتی این مقدار حریم شکسته شد، نفس و شیطان انسان را وادار به برداشتن گام‌های بعدی برای انجام گناه می‌کند؛ یعنی وارد بازی با قمار می‌شود و قبح گناه قمار در نظر او از بین می‌رود.

سرگرمی با آلات قمار به تدریج انسان را به قمار می‌کشاند. برای این که انسان از آلودگی به گناه قمار دور بماند و آثار نامطلوب در روحش پیدا نشود، فرموده‌اند که از سرگرمی به آلات قمار هم پرهیز کنید. همان گونه که حضرت علی (ع) درباره فکر گناه فرمود: کسى که در مورد گناهان زیاد فکر کند، گناهان او را به سوى خود مى‌کشند. (۲) نیز فرمود: «خوض النّاس فى شى‏ءٍ مقدّمه الکائن؛(۳) فرو رفتن و تفکّر در مورد چیزى، سرآغاز وجود و پیدایش آن چیز است».

حضرت عیسی مسیح به پیروان خود فرمود: «موسى بن عمران به شما دستور داد. زنا نکنید، اما من به شما سفارش مى‌کنم فکر زنا را هم نکنید، زیرا کسى که به زنا بیاندیشد، مانند کسى است که در اتاق زیبا و رنگ آمیزى شده‌‏اى، آتش روشن کند. در این صورت هر چند ممکن است خانه در آتش نسوزد، لکن دست کم دود آن را سیاه و خراب مى‌کند». (۴)

پی نوشت‌ها:

۱. آیت الله خامنه‌ای، استفتاءات،سؤال ۱۱۲۰-۱۱۲۵.

۲. غررالحکم،ج۵،ص ۳۲۱

۳. همان،ج۳ ص ۴۵۱

۴. بحارالانوار، ج ۱۴، ص