به گزارش نیمه پُر رامسر، مکاتب و کلاس‌های درس پرشمار در طول تاریخ و دنیای معاصر قابل احصاء و شمردن نیستند، و از کثرت آنها حتی در مطالعه عناوین‌شان هم متحیر و خسته میشویم، اما اگر بخواهیم شاخص‌ترین و محوری‌ترین‌های‌شان را فهرست کنیم، منصفانه باید اذعان کرد که مکتب پیامبران و صالحان موحد در رأس درس‌آموزترین مکاتب مفید و حیات‌بخش تاریخ قرار دارند؛ و اگر در میان آنها نیز بخواهیم برجسته‌ترین‌شان را برگزینیم تا وقت و زندگی خود را هدر ندهیم و مستقیم به سراغ بهترین‌شان برویم، باید درس‌های مکتب اسلام را با بزرگانی همچون رسول اعظم خداوند و جانشین برحق او، که در غدیر به گواه بزرگان و صحابه نزدیک رسول‌الله(ص) از سوی خداوند انتخاب شد و یازده فرزند معصوم او در جایگاه امامت، انتخاب کنیم.
در میان ذوات مقدس چهارده معصوم اسلام، آن‌که پیامبر خاتم(ص) و همه ائمه طاهرین علیهم‌السلام بر او تاکید دارند و همه ارجاعات‌شان به‌سوی اوست، حضرت اباعبدالله‌الحسین(ع) است که با نهضت خود، مجموعه‌ای از همه ارزش‌های عالی انسانی و الهی را به صحنه آورد و چنان کاری کرد کارستان، که خداوند نیز او را در جایگاه ویژه و قابل ستایش و تجلیل انبیاء نشاند.
کشته‌شدن در راه آرمان و اهداف انسانی و یا شهادت در راه خدا و آرمان بشری، قبل از امام حسین(ع) نیز مسبوق به پیشینه است و در طول تاریخ بسیار نیز قابل بیان و اشاره است، اما این موارد متعدد ضمن آن‌که در تاریخ ماند ولی نتوانست همانند حماسه حسینی جاودنه و قابل الگوگیری و مورد تاسی و تکریم همه روزگاران برای همه نسل‌ها باشد.
حسین‌ابن‌علی(ع) مجموعه کاملی از یک فرایند اصلاح جامعه بر محور مکتب وحیانی اسلام با طلایه‌داری امامت را جهت تشکیل امت واحده اسلامی به نمایش گذارد و برای شکل‌گیری این امت محمدی و علوی مخلصانه هر آنچه که داشت را در طبق اخلاص به میدان عمل آورد و تا آخرین لحظه حیات بر این عهد و میثاق خود ایستاد و ثابت کرد که تشکیل امت به رهبری امام برای رفتن به‌سوی رضای حضرت حق آنچنان ارزشمند است که حتی خود او به عنوان امام و خانواده وحی به پای تحقق چنین نظام الهی به مسلخ می‌روند و همه جور و جفاها را تا حد تکه تکه‌شدن و به اسارت رفتن آل‌الله تحمل می‌کنند تا این مهم‌ترین مهم محقق شود، چرا که در ذیل حکومت نبوی و علوی است که انسان‌ها به راه سعادت و رستگاری در دنیا و آخرت رهنمون می‌شوند.
امام حسین(ع) علیه حاکم جور(یزیدبن معاویه) به‌پا خاست و هدف خود را احیای امر بمعروف و نهی از منکر و برقراری حکومت اسلامی و از میان بردن ظلم و ظالم ذکر کرد و همه زمان‌ها را “عاشورا” و همه مکان‌ها در استمرار زمان را “کربلاء” بیان فرمود تا در آینده نیایند کسانی که تنها تجلیل و تکریم از اباعبدالله‌الحسین(ع) را در برگزاری مراسم و بیان نحوه شهادت و پاره پاره‌شدن ابدان شهدای کربلا ذکر کنند و تنها به گریستن و گریاندن بسنده کنند و بروند تا سال بعد و دهه اول محرم سال آینده.
بدین جهت، اگر دشمنان آگاه اهل‌بیت(ع) سعی هدفدار دارند تا با جوسازی‌ها و توسل به انحراف برخی از مسئولان این دوره و زمانه، این‌گونه القاء کنند که مجالس سیدالشهداء باید بدور از بیان سیاسی و محکوم کردن همه منحرفین از یزیدیان زمانه گرفته تا همه آنانی که در آلوده‌کردن فضای نظام اسلامی همان راه لشکریان ابن‌سعد و ابن‌زیاد را می‌روند، باید پذیرفت که این‌گونه مجالس هیچ خاصیتی در راستای اهداف و آرمان‌های حضرت اباعبدالله(ع) نداشته و موجب بروز انحراف و تامین نظر دشمنان سیدالشهداء(ع) می‌شود، و از قضا در هر مناسبتی و در هر مکانی باید از اهداف و آرمان‌های امام حسین(ع) در تنزیه جامعه و شکل‌دادن امت احده اسلامی گفت و تا این مهم‌ترین مهم‌ها حاصل نشد، نباید رسالت حسینی را خاتمه‌یافته تلقی کرد.
درود بر همه آنانی که با انجام وظائف خود در این زمینه، مجالس سیدالشهداء(ع) را به فرصت‌هایی برای بصیرت‌افزایی و پیوند عقلانیت با عاطفه برای خلق حماسه‌های عاشورایی تبدیل می‌کنند، که در این میان نقش وعاظ، روحانیون و مداحان و ذاکران در خور تحسین و ستایش است.
درس بزرگ حسین‌ابن‌علی(ع)، دفاع از مظلومان و تشکیل حکومت اسلامی بر مبنای امامت برای ایجاد امت واحده اسلامی و مبارزه دائمی با ظالمان در جهت امحاء ظلم و پلشتی‌ها است و این رسالتی همیشگی برای همه پیروان سید و سالار شهیدان در همه زمان‌ها و همه مکان‌هاست.
این شاخص و شاقول حسینی می‌تواند امروز در سنجش مسئولان سازشکار و یا پیرو ولی فقیه و نائب امام زمان(عج) کمک‌مان کند تا بصیرت حسینی مانع از فریب‌خوردن و اغوای‌مان شود. بدون تردید آنانی که در جهت تضعیف قدرت دفاعی و اقتدار ملی‌مان با دشمن همنوا می‌شوند، راه یزیدیان زمان را می‌پیمایند و برای ابن‌زیادها شمشیر می‌زنند حتی اگر در میان‌مان و در نظام اسلامی‌مان خدعه‌گرانه دارای مسئولیت‌های حساس باشند.
محمد عباسپور/بلاغ