به گزارش رامسرنوین و به قلم؛ حسین عسگری، رییس رامسری تنکابنی، شورای اسلامی کار شهرداری تهران:
طرح بهبود نگهداشت شهر” همانطور که از نامش بر می آید، نشان می دهد شهر در حد استاندارد نیست و باید بهبود یافته و به استانداردها نزدیک شود. معنای دیگر آن می تواند این واقعیت را بروز دهد، بعد از آنکه به حد مطلوب رسید باید تلاش شود در همین میزان نگه داشته شود و به سرنوشتی پایین تر از آنچه در قالب یک حرکت فوریتی و اورژانسی به انجام رسیده است قرار نگیرد.
به راستی چرا شهرهای ما در حوزه خدمات شهری با استاندارد ها فاصله دارند؟ چرا در روزی که شهر نیازمند خدمات معمول و متعارف بوده است از این خدمات غفلت شده است که حال علاج آن باید اجرای طرحهای ضربتی وفوریتی باشد؟ شهروندان تا چه میزان در بیان و انتقال نارسایی ها به مدیران شهری نقش آفرین بوده اند؟ آیا به واقع چنین نقشی برای آنها تعریف و تبیین شده است؟
امروز اگر شهرهای ما از استاندارد های معمول و متعارف فاصله دارند نه به این دلیل است که نیرو و امکانات لازم را نداشته ایم، بلکه به این دلیل است که از امکانات و سرمایه های موجود به درستی بهره نگرفته ایم و اگر در روزی که شهر نیازمند خدمات معمول خود بوده است چنین خدمتی ارایه نشده است به این خاطر است که شاید شهروندان در انعکاس مطالبات خود کوتاهی نموده اند.
سامانه ۱۳۷ سامانه دریافت نظرات، پیشنهادات، نارسایی ها و مشکلات شهری است که بر اساس نظر سنجی میدانی، شهروندان کمترین اطلاع را در رابطه با این سامانه داشته اند و حال که طرح بهبود نگهداشت شهر به میدان آمده است باید این سامانه را به درستی به مردم بشناسانیم تا شهروندان پیش از آنکه عوامل اجرایی وارد عملیات شوند، اطلاعات مربوط به نارسایی ها و مشکلات را از طریق این سامانه در اختیار مدیریت شهری قرار دهند.و مدیران ذیربط هم پاسخگو باشند
طرح بهبود نگهداشت شهر اگر چه یک طرح خدماتی فوریتی است، اما خط مقدم ورود مدیریت شهری برای شناسایی مشکلات، اصلاح امور و پس از آن مطالعه و بررسی میدانی مشکلات و مختصات ذاتی هر منطقه شهری است تا شهر به استانداردهای تعریف شده نزدیک شود.