به گزارش رامسرنوین، به عنوان شهروند رامسری، در کمال بی مسئولیتی و با تبر بی تدبیری و بی رحمی، ریشه ی شهر خود را می زنیم و برهم می زنیم هر آنچه را که هست بی آنکه نیم نگاهی حتی به آینده داشته باشیم.
روی سخنم در این یادداشت کوتاه، هیچ مسئولی نیست هرچند کم کاری و بی تدبیری های کمی از ایشان در طی این سالیان دیده نشده است.
از خودمان شروع کنیم و اعتراض و گلایه های امروز را نثار خودمان کنیم که چگونه به عنوان یک رامسری با رفتارهای منافی با حقوق شهروندی، ناهنجاری هایی را بروز می دهیم و از یک شهر که در نهایت زیبایی است و تنه به تنه شهرهای زیبای دنیا می زند،یک شهر با آلودگی های فراوان می سازیم.
به عنوان شهروند رامسری، در کمال بی مسئولیتی و با تبر بی تدبیری و بی رحمی، ریشه ی شهر خود را می زنیم و برهم می زنیم هر آنچه را که هست بی آنکه نیم نگاهی حتی به آینده داشته باشیم.
سالهاست تن کوهپایه ها و رودخانه ها و بیشه و برزن خود را زخمی از انواع آلودگی های کرده ایم و هوای شهر و ییلاق را که چند صباحی قبل از این،مامن و آرامش بخش انسان و هر موجود دیگری بوده به منزجر کننده ترین روشها آلوده کرده ایم.
سالهاست با بی رحمی تمام، قامت رعنای جنگل را با چاقوی حماقت و قساوت خراشیده ایم و خراشیده ایم تا ناقوس مرگ در طبیعت رامسر به صدا درآید.
و حال با چنین اوصافی آیا گوشهای ما هم دچار ناشنوایی شده؟! چشمهای ما چطور؟!
تفکرُ ساعهٍ ا‌فضل من عباده سبعین سنهٍ”، ساعتی اندیشیدن برتر از هفتاد سال عبادت است
به خود بیائیم تا دیر نشده!