به گزارش نیمه پر رامسر، شغل معلمی همیشه و هر کجا در فرهنگ غنی ایران زمین و مردمانش دارای احترام خاص و ویژه ای بوده است و مردم همیشه از این شغل به نیکی یاد کرده اند.
نقش کلیدی معلمان به عنوان مجریان آموزش عمومی و الگوهای اولیه دانش آموزان بسیار مهم جلوه می‌کند چرا که معلمان جامعه، انسان سازان نسل های بعدی هستند.
نقش معلمان جامعه آنقدر گرانقدر و با ارزش است که امام خمینی (ره) معلمی را همچون نقش انبیا برای مردم دانست.
کار معلم با انسان است و انسان به عنوان اشرف مخلوقات، پیچیده ترین سیستمی است که ما آن را در طبیعت مشاهده می کنیم و باید اعتراف کرد تربیت و آموزش جمعی از انسان ها که در یک جا جمع می شوند کار بسیار سخت و بزرگی است که معلمان این امر را بر دوش دارند.
اما فارغ از مباحث کلی و تعاریف تخصصی در باب نقش معلم و سختی های کار این قشر باید اشاره شود که معلمان نیز همانند همه انسان ها دارای بعد دیگری از زندگی هستند که جدای از شغلشان می باشد و آن زندگی و علایق شخصی آنان است.
دوازدهم اردی‌بهشت هر سال که مصادف با شهادت معلم شهید مرتضی مطهری می باشد روز معلم نامگذاری شده است.
کم نبودند کسانی که از این معلمان، در تاریخ ماندگار شدند و ما هر روز که به نام معلم می‌رسیم یاد آنها در ذهن خاطرمان را عطر آگین می‌کند.
بر همین اساس با توجه به اهمیت نقش معلمان در جامعه و همچنین با توجه به فرا رسیدن هفته معلم بر آن شدیم تا گفتگویی را با یکی از معلمان جوان و خوش ذوق رامسری ترتیب دهیم.
روی نیمکت دانش آموزانش نشستیم و او پای میز معلمی اش ایستاده و متواضعانه حرف های دلش را معلمانه برای ما بیان کرد.
مرتضی جنت بوداغی متولد سال ۱۳۶۸ در رامسر، او فرزند دوم و میانی خانواده است، خواهری بزرگتر و برادری کوچکتر دارد.
مرتضی برادر زاده شهید است، نام عموی او مرتضی بود و در اوایل جنگ تحمیلی در سال ۵۹ به مقام شهادت نائل آمد.
نام معلم ما به تأسی از نام عموی شهیدش مرتضی گذاشته شد و مرتضی پای در رهی نهاد تا همچون عموی خود برای اعتلای دین و وطنش در جایگاهی دیگر مشغول به خدمت شود.
گفتگوی خود را با این معلم جوان و خوش ذوق رامسری آغاز کردیم:
لطفاً خودتان را معرفی کنید؟
مرتضی جنت بوداغی هستم متولد سال ۱۳۶۸ در شهرستان رامسر، متأهل هستم دارای یک فرزند به نام امیرحسین
از دوران کودکی؛ آیا معلمی رو دوست داشتید؟
بله. خیلی زیاد، همیشه در خیالم خودم را در آینده ام معلم تصور می کردم.
آیا فکر می کردید روزی معلم شوید؟
نه اصلا
از چه موقعی و در چه سنی تصیمیم بر این گرفتید که شغل معلمی را انتخاب کنید؟
تقریبا معجزه بود…
بعد از مجاز شدن در کنکور سراسری، انتخاب رشته اولیه را انجام دادم، قبل از اینکه انتخاب رشته را در سایت ثبت کنم، یکی از بستگانمان به من گفت که چرا تربیت معلم شرکت نکردی؟ مگه به معلمی علاقه نداری؟ گفتم چرا آرزومه…اما تو رشته ها ندیدم تربیت معلم رو.
بهم گفت تربیت معلم دفترچه ای جدا داره، بعد سریع رفتم و دفترچه تربیت معلم را گرفتم و با خوشحالی تمام، با توجه به علاقه ای که به بچه ها دارم، اولین انتخاب رشته رو آموزش ابتدایی ثبت کردم و خدا را شکر در اولین انتخاب هم پذیرفته شدم.
اولین مدرسه ی که در آن شروع به درس دادن کردید کجا بود؟ و اینکه اولین روز کاریتون رو چطور گذراندید؟
سال اول کاری را در منطقه اشکور، روستای تمل به عنوان مدیر مدرسه راهنمایی جهاد اشکور مشغول به کار شدم.
همه چیز برایم تازگی داشت و خیلی زود توانستم با آن فضا کنار بیایم.
روز اول برای اولین بار که در برنامه صبحگاهی به عنوان مدیر جدید برای دانش آموزان حرف زدم، نگاه صمیمی و دوست داشتنی بچه ها، از همان لحظه به من نوید روزهایی دلنشین و لذت بخش را داد و واقعا همانطور هم شد.
خاطرات تلخ و شیرین دوران معلمی تان را بگوید:
معلمی لحظه لحظه اش خاطره است، اما شیرین ترین خاطراتم رو میتوانم به زمانی اشاره کنم که با داشتن تنها بیست سال به عنوان مدیر به جشن عروسی یکی از دانش آموزانم در منطقه اشکور رامسر دعوت شدم که خیلی برایم جالب بود، موفقیت و یادگیری دانش آموزانم هم همیشه برایم خاطرات شیرین هستند.
تنها خاطره ی تلخی که دارم، روزی است که میخواستم از دانش آموزان خوب منطقه ی اشکور خداحافظی کنم و گریه و اشکم سرازیر شده بود.
معیارهای یک معلم نمونه از دیدگاه شما چیست؟
به نظرم هیچ وقت نمی شود معیاری مشخص برای معلم نمونه تعیین کرد، چرا که به نظرم تمام معلم ها نمونه هستند.
معلمی که با تمام وجود و از جان خودش مایه می گذارد برای آموزش بچه ها حتما نمونه است، معلم ها هیچ وقت به فکر نمونه شدن و تجلیل نیستند چراکه معلم ها در قلب دانش آموزان نمونه می شوند.
با توجه به اینکه در کنار شغل معلمی علاقه زیادی به عکاسی دارید و در شبکه های اجتماعی با انشار عکس ها و حرف های خود طرفداران و دوستان بسیاری پیدا کرده اید این سوال پیش می آید که از چه زمانی و با چه امکاناتی عکاسی را آغاز کردید؟
بعد از معلمی، بی نهایت عکاسی را دوست دارم آن هم عکاسی از طبیعت، وقتی فهمیدم که سال اول کاری را باید در منطقه کوهستانی اشکور باشم، اولین کاری که کردم، یک دوربین نیمه حرفه ای خریدم.
اشکور برای من یک موقعیت عالی برای کسب تجربه بود، چه در معلمی و چه در عکاسی.
صبح ها معلمی و بعد ظهر ها عکاسی میکردم و واقعا روزهای لذت بخشی برایم بود.
بهترین عکسی که تا حالا گرفتیدو از دیدنش به آرامش می رسید رو برامون بگید که چه عکسی هست؟
همه عکس هایم را دوست دارم ولی یک عکس بهم آرامش می دهد چون با دیدنش بیشتر حس میکنم که خدا چقدر زیباست و زندگی مان انعکاس رحمت خداست.
از شاگردان گذشته اطلاعی دارید؟
بله، من هر سال حتما یکبار هم شده به مدرسه ی قبلی سر میزنم و دانش آموزان گذشته را می بینم.
یکی از کارهایی که به سبب علاقه ام به دانش آموزانم انجام دادم، این هست که از روز اول کارم در رامسر، نام دانش آموزانم را در رایانه ام نوشتم و لیست تمامی دانش آموزانم در این سالها را دارم تا نام شان از یادم نرود.
با توجه به اینکه معلم هستید و یک روزی نیز دانش آموز بودید فرق معلم های امروز با معلم های گذشته را در چه می بینید؟
بطور کلی همه چیز در آموزش و پرورش در طول این سالها تغییر کرده است.
معلمی و دانش آموزی معنا و مفهومش متفاوت شده و از جهاتی بهتر شده و از جهاتی نقاط ضعفی دارد.
معلم ها امروزه سعی می کنند با ایجاد محیطی صمیمی و تعاملی آموزش بدهند.
تنبیه فیزیکی که مشخصه اصلی معلمان قدیم بوده، به آن شکل کاملا از بین رفته و بچه هایی که در گذشته از دیدن معلمشان فراری بودند، از دیدن معلم شان خوشحال می شوند.
آیا دانش آموزان نیز فرقی کرده اند؟
بله، مسلما دانش آموزان هم فرق کردند، اعتماد به نفس، روحیه و امید در دانش آموزان بیشتر شده و احساس بهتری به مدرسه دارند.
آرزویتان:
آرزویم این است که در معلمی و عکاسی به درجات بالا برسم. بتوانم معلمی باشم که دانش آموزانم از من به نیکی یاد کنند و عکاسی باشم که همه از دیدن عکسهایم به آرامش برسند.
اولین چیزی که بعد از این کلمه ها یادت می آید بگویید:
مادر: تموم زندگیم
عکاسی: آرامش
امیر حسین: لبخندِ زندگی
اشکور: منظره اش و مردمش دوست داشتنی
تخته سیاه: دلم براش تنگ شده
دانش آموز: محبت
معلمی: عشق
معلمان خودتان که از آنها می خواهید تشکر کنید چه کسانی هستند؟
از خانم برزین معلم کلاس اول دبستان خودم تشکر می کنم و همچنین از استادم در دانشگاه، آقای اسحاقی که معلمی رو خیلی به ایشان مدیونم.
در پایان گفتگو هستیم با توجه به اینکه معلم دانش آموزان دوره ابتدایی و اول دبستان بودید و در حال حاضر نیز هستید آیا خاطره ای از دانش آموزان تان دارید که برای ما بگویید:
چند سال پیش معلم پایه اول در مدرسه ای نسبتاً کوچکی بودم با دانش آموزان مختلط.
مدرسه خدمتگزار تمام وقت نداشت، فقط روزهای یکشنبه خدمتگزار می آمد، برای همین گاهاً می دیدم کلاس کثیف است، با اینکه خیلی در این موضوع حساس بودم و تذکر می دادم که روی زمین آشغال نریزید اما کلاس از یکشنبه تا یکشنبه ی بعدی خیلی کثیف می شد و خیلی دلم برای آن خدمتگزار می سوخت که کارش خیلی زیاد است.
روزی از روزهای سال زنگ آخر به بچه ها گفتم برن تو حیاط، من تو کلاس کار دارم. رفتم جارو را گرفتم و شروع کردم به جارو کردن کلاس، یکی از دانش آموزانم من را دید و رفت و به بقیه بچه ها گفت و همه برگشتن توی کلاس، گفتند آقا معلم چرا شما دارید جارو میکنید؟ گفتم ما همیشه داریم میگیم مدرسه خونه ی دوم ماست، اگه اینجا خونه ی دوم ماست پس هم باید مراقب باشیم کثیف نشود و هم اگه کثیف شد باید تمیزش کنیم.
اینو گفتم و دوباره به جارو زدن ادامه دادم، یکدفعه دیدم نرگس کوچولو آمد و گفت آقا معلم من اینقدر خوب بلدم جارو بزنم، بدید من جارو کنم. گفتم ممنون دختر گلم، خودم جارو میکنم، به زور جارو را از دستم گرفت و شروع کرد به جارو زدن…با دیدن این صحنه بقیه دخترها هم گفتن ما هم می رویم زیر میزها را تمیز می کنیم.
پسرها هم گفتن ما هم میخواهیم کمک کنیم، گفتم دخترها که کلاس را در دست گرفتن، پس ما برویم توی حیاط، دو تا دوتا تقسیم شدند و شروع کردند به جمع کردن پوست تغذیه ها که گوشه کنار مدرسه ریخته شده بود.
خلاصه از آن روز به بعد اینقدر کلاس را تمیز نگه داشته بودند که دیگه نیازی به جارو زدن نبود.
وقتی روز یکشنبه خدمتگذار آمد، به من گفت تنها کلاسی که تمیز بود کلاس شما بود، لبخندی زدم و گفتم دیگه تو کلاس ما چیزی پیدا نمی کنید…خوشحال شدم که مقداری تونستم کمک ایشون بشوم.
و صحبت پایانی تان:
در پایان میخواهم بگویم متاسفانه گاهی می بینم که حرمت و جایگاه معلمان در جامعه نادیده گرفته می شود. معلمان واقعا زحمت کش، مهربان و دلسوز هستند و تمام عمرشان را صرف آموزش و تربیت آینده سازان می کنند.
اگر جایگاه و حرمت شان حفظ نشود و یا معیشت مناسبی نداشته باشند، واقعا بی انصافی در حق شان می شود.
امیدوارم روزی معلم ها در ایران مثل خیلی از کشورها به لحاظ منزلت اجتماعی و معیشت در بالاترین سطح قرار بگیرند.